Geraakt door … Kunst & Zwalm

Aanvankelijk dacht ik, is dat kunst? Het leek me eerder gemakkelijk aandacht zoeken. Bij nader inzien (beter: bij nadere ervaring) heb ik mijn mening herzien. En wel hierom. Ik ben met inleefreizen naar onooglijke dorpen in Afrika en Latijns-Amerika geweest. En toen liep ik voortdurend met de vraag, die ik ook stelde aan mijn gastfamilies: ik zie hier geen brievenbussen. Wanneer ik vanuit België een kaartje stuur, hoe komt dat bij jullie terecht? Trouwens straatnamen staan hier ook niet. En dan dacht ik, bijna reflexmatig, terug aan die brievenbussen van Zwalm. Domenec houdt een spiegel voor en laat ons zien wat we zelf niet meer opmerken, omdat we ze zo gewend zijn. Hij kon wel focussen op die niet-evidente en veelvormige objecten vóór onze woningen omdat ze hem waren opgevallen: aan elk huis een brievenbus  in soms de meest bizarre vormen. Huis en brievenbus zijn een Siamese tweeling. (Vandaag ging ik FAIR, de najaarseditie van Oxfam-Wereldwinkel, bussen en weer viel me die veelvormigheid van ‘onze’ brievenbussen op). De eigen realiteit herbekijken door de bril van een ‘vreemde’, in dit geval de kunstenaar, geeft ons een nieuw perspectief, maar stelt ook onze evidenties in vraag. Diversiteit.

- Hugo

Wat ik me onmiddellijk weer voor de geest haal, is het ‘verzonken huis’ in de oude Schelde-arm. Dat vond ik meteen een indrukwekkend, en ook wel mysterieus werk. Het sprak me aan, ik kan er niet echt een emotie op plakken, maar het blijft me na al die jaren nog altijd fascineren.Dat is toch wat kunst moet zijn, niet?

- Johan

"Voor mij zijn het de Kleedjes van Annelies Dijkman in de editie van 1999. Ik ben heel regelmatig gaan kijken naar dit werk, dat mij fascineerde om verschillende redenen. Ik ben gaan kijken bij ochtendlicht, avondlicht, stormachtig weer, kalme late zomerdag… Telkens gaf het werk een andere aanblik. Soms feeëriek en sprookjesachtig, soms wat luguber, bevreemdend… die frisse, frêle kleedjes , de tientallen oranje jurkjes, waar ‘oogappel’ op geborduurd was, ten opzichte van de verweerde, oude, knoestige appelbomen. De jeugd en de ouderdom, de vergankelijkheid …. Het werk ontroerde mij telkens weer."

- Marijke

"Voor mij was het een picknick met de kinderen van Roborst aan de "Caravan of Love" van Karine Marenne tijdens de editie van 2007. Karine Marenne met haar Caravan of Love, die de gelukzalige sfeer oproept van “de vakantie van meneer en mevrouw Dufour”. De sfeer van de golden sixties. Ik vond dit zalig om te doen, deze foto’s blijven op mijn kast staan !!!"

- Lily

"Misschien lag het aan de locatie. Misschien lag het aan het feit dat het de eerste keer was dat ik werk van Patrick Merckaert zag. Misschien lag het het aan het contrast tussen de brandende zon buiten en de verduisterde ruimte binnen. Maar wat ik zeker ben is dat ik me meer dan twintig jaar na datum het werk dat Patrick Merckaert toen maakte, nog helder voor de geest kan halen. Je slenterde over het protestants kerkhof van Korsele en langs de oude treurbeuk en wandelde het gebouw daarachter binnen om in ruimte terecht te komen die al je zintuigen aansprak. De voetstappen die je niet kon thuis brengen. De binnenruimte die met half doorzichtig plastic is afgesloten en waar je rond loopt. De woorden waar je zelf een verhaal mee kan verzinnen. Het is vooral de beleving die ik me nog kan herinneren en de subtiele manier waarop Patrick Merckaert mij voor even naar een andere plek bracht."

- Wim